Als kind voelde ik mij vaak alleen, herinner ik mij. Ik liep alleen naar school, mijn moeder stond niet bij het raam te zwaaien, ik werd niet opgehaald, mijn ouders waren niet bij vieringen of anderszins. Uit school werd ik aanvankelijk opgevangen door mijn tante en later de buurvrouw. Al vrij jong was ik een zogenaamd ‘sleutelkind van de jaren ‘80’. Mijn ouders werkten. Mijn vader werkte onregelmatig, maar ik herinner me niet dat hij doordeweeks thuis was.

Er zijn verschillende momenten geweest die me een intens gevoel van eenzaamheid hebben gegeven, maar ik had geen woorden om het te begrijpen. Later besefte ik, dat het een gevoel van angst was, angst om verlaten te worden, die ik al heel jong ervoer. Ik weet nog wel dat ik het vreselijk vond als mijn ouders een avondje naar de buren gingen. Als ik ziek was en alleen thuis op de bank lag, telde ik de uren en minuten af totdat mijn moeder weer thuis zou komen uit haar werk. Wat duurde dat lang. Het voelde alsof die uren zich in een eeuwigheid uitstreken.