Elke stap vooruit vereist actie. Je begint met het vrijmaken van het eerste stuk grond. De takken breken onder je voeten en elke struik ruim je zorgvuldig uit de weg met je gereedschap. Je denkt misschien dat het moeilijkste achter de rug is, zodra je de eerste meters hebt afgelegd. “Dit is goed te doen, een makkie”. Vaak hoor ik cliënten zeggen: “Ja, ik weet het wel, ik doe de oefeningen in mijn hoofd”. Helaas, weten hoe het gereedschap werkt is niet voldoende. Het gereedschap zal toch echt gebruikt moeten worden. Je realiseert je, dat het pad niet vanzelf verder wordt aangelegd. Je komt keer op keer dezelfde struik tegen, alsof het bos je uitdaagt om niet op te geven. Die struik staat symbool voor de herhalende patronen in je leven — de obstakels die steeds weer de kop opsteken, hoe vaak je ze ook denkt te hebben overwonnen.

Het kan frustrerend zijn. Je vraagt je af waarom het niet gemakkelijker wordt. Ik maak je ervan bewust dat elke keer als je een struik verwijdert, je iets nieuws leert. Je ontdekt dat het niet alleen gaat om het vrijmaken van het pad, maar ook om hoe je het doet. Misschien gebruik je je gereedschap efficiënter. Misschien leer je een efficiënte manier van snoeien, zodat je de volgende keer sneller vooruit kunt. Het proces leert je geduld, creativiteit en uithoudingsvermogen.

En dan zijn er de omgevallen bomen. Ze liggen dwars op je pad, massief en onverbiddelijk. Soms lijken ze onoverkomelijk. Maar net als bij de struiken zijn deze obstakels een uitnodiging tot groei. Je kunt proberen eromheen te gaan, maar misschien ontdek je dat het beter is om ze in stukken te zagen en ze stukje bij beetje te verwijderen. Dit zijn de momenten waarin je groeit, waarin je sterker wordt en gaat ervaren: “Hé, dat voelt lekker!”