Een veelgehoorde uitspraak die ook ik vaak en graag gebruik is: “Het is, wat het is..”.

Inmiddels wordt het door velen als dooddoener beschouwd en het kan mensen ook aardig de mond snoeren. Toch gebruik ik het zinnetje, zoals het zinnetje ooit bedoeld is en hoop ik dat die intentie duidelijk is wanneer cliënten of mensen uit mijn omgeving dit mij weer eens horen zeggen.

Maar hoe is deze zin dan ooit bedoeld? Het zinnetje komt uit een liefdesgedicht van de Oostenrijkse dichter Erich Fried (1921 – 1988). In dit gedicht krijgt de liefde allerlei verwijten, maar telkens zegt ze terug: “Es ist, was es ist”. Hieronder lees je de Nederlandse vertaling van Remco Campert.

Het is onzin, zegt het verstand
Het is wat het is, zegt de liefde

Het is pech, zegt de berekening
Het is niets dan pijn, zegt de angst
Het is uitzichtloosheid, zegt het inzicht
Het is wat het is, zegt de liefde

Het is belachelijk, zegt de trots
Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid
Het is onmogelijk, zegt de ervaring
Het is wat het is, zegt de liefde

Het is wat het is
Erich Fried (1921-1988),

Vertaling Remco Campert

 

Het verstand, de angst, de trots enzovoorts, kennen een waarde toe aan datgene wat er gebeurt. Wat is het toch dat we altijd en overal een waarde aan willen toekennen? Proberen we daarmee iets op te lossen in ons zelf? Duidelijkheid te verschaffen aan onszelf? Is iets opgelost, zodra we het bestempeld hebben als onzin, lichtzinnig of pech? Kunnen we dan weer door? Waarom is het toch zo moeilijk om datgene wat zich aandient in het leven er gewoon even te laten zijn en te wachten tot het voorbij gaat?

Voor mij raakt het een beetje aan de schijnbare maakbaarheid van dit leven. De mogelijkheden zijn ongekend, ongelimiteerd en voor velen bereikbaar. Heb je pijn? Neem een pil. Ben je somber? Ga naar de huisarts en ga in therapie. Voel je je alleen? Ga op bezoek of ontvang mensen. En zo kan ik eindeloos doorgaan. In onze maatschappij lijkt het de algemene tendens te zijn, dat als je je rot voelt, je iets moet doén om het te verhelpen en het liefst zo snel mogelijk. Wanneer dat vervolgens niet lukt of niet snel genoeg lukt, omdat zich dit soms gewoon niet laat afdwingen, kan het zijn dat je je vervolgens daar weer rot over voelt. Ook kan je verweten worden, dat je dus kennelijk niet hard genoeg je best hebt gedaan (of de specialist of andere hulpverlener) en voordat je het weet zak je dieper in het moeras en wordt je probleem groter en groter. Zijn we eigenlijk nog wel in staat om tegenslagen, ellende of pijn zich te laten aandienen en er gewoon even te laten zijn?

Angst is, naar mijn mening, de grootste reden dat we dit niet doen. We worden van kleins af aan zo opgevoed met een schijnbare oplos-mentaliteit, dat we er stiekem en ongemerkt van overtuigd zijn geraakt dat wij helemaal geen verdriet, pijn en ellende kunnen dragen. We verzetten ons hier dan ook hevig tegen. Logisch….

Ervaring in de praktijk leert mij, dat wanneer we het leven een beetje meer nemen zoals het komt en dit kunnen aanvaarden of ontvangen, zonder hierbij belemmerd te worden door angsten, gedachten of overtuigingen, dat de mens veel meer aankan, dan dat hij in eerste instantie, maar ook in tweede, derde en vierde instantie dacht. Ja, dat geldt ook voor jou…

Mijn schrijven begint nu bijna te klinken als een pleidooi tégen mijn eigen praktijk. Haptotherapie is geen oplostherapie. Sommige zaken laten zich niet eenvoudig oplossen, haptotherapie is geen magie. Wel spreekt het jouw eigen vermogens aan om te dealen met dat wat op je pad komt. Vermogens, waarvan je het bestaan niet eens meer wist.

Maar laten we wel wezen…

Hulp zoeken, op welke manier dan ook, is soms het beste wat je kan doen. Ook dát is, wat het is…

 

Pascalle

Kijk eens rond op mijn site en lees meer over haptonomie, haptotherapie en mijn praktijk.