“Iedereen heeft wel iets”, dat is de zin van een artikel, wat mij aanspreekt. Hèhè, gelukkig, ik ben dus niet de enige met “iets”! Zo las ik laatst een artikel in Psychologie Magazine. Zij vroegen de Nederlandse bevolking naar de psychische klachten waar ze in hun leven tegenaan zijn gelopen.

Het artikel lezende, gaat dit vooral over hoe open, of beter gezegd gesloten, we met z’n allen zijn als het gaat om onze emotionele staat van zijn. Uit onderzoek blijkt dat het met 96% van de Nederlanders wel eens even minder gaat en klachten ervaart op het gebied van angst-, spanning, somberheid enzovoorts.

Moeten we daar nu van schrikken? Is er iets aan de hand? Welnee, het zijn volslagen normale eigenschappen die we nodig hebben in ons leven. Bijvoorbeeld angst. Angst is er niet voor niets. Als we het nu eens zien als raadgever? Als je zicht hebt op wat je angstig maakt en waar dat vandaan komt, dán kun je wat doen met deze informatie en kun je een afweging maken of je de angst je uiteindelijke gedrag al dan niet laat beïnvloeden.

Klinkt simpel, is ook simpel. Waarom is dat dan zo moeilijk hier mee om te gaan? Veel van onze angsten en andere emoties, worden al in onze hele vroege kinderjaren opgeslagen in ons lijf. Zo nu en dan worden we getriggerd in die angsten. Stel, dat je niet gehoord werd, toen je zo bang was om alleen naar school te gaan en je niet geholpen werd om je angst te begrijpen en hoe hiermee om te gaan. Als je 35 bent, kan je opnieuw diezelfde angst voelen, als je bijvoorbeeld naar een feestje moet. Verstandelijk is de angst dan niet gemakkelijk te corrigeren, want het is een oude, diep gewortelde angst. Wel kan je nu zelf zorgen dat je, eventueel met hulp, inzicht krijgt in waar het vandaan komt en het leren laten voor wat het is, zodat het je leven nu, niet meer hinderlijk beïnvloedt.

In de praktijk blijkt echter vaak dat we het anders aanpakken. We zijn volwassen, vinden overal wat van (vooral van onszelf) en dus ga je gewoon naar dat feestje, sta je uuuuuuren voor de spiegel en heb je 20 outfits aan gehad om vervolgens met hoofdpijn, buikpijn en een ladder in je panty, strak van de zenuwen op het feestje te verschijnen… Leuk he, een feestje!

Maar hey, doe je dan zelf niet exact hetzelfde, wat men vroeger met jou deed, namelijk je angst niet horen?

Dat is ook normaal hoor, dit doen we allemaal in meer of mindere mate. Maar zou het niet fijn zijn, als we niet een soort schijnzekerheid hoeven op te houden? Als je gewoon helemaal jezelf kan zijn, met alles wat er is? Zou het onder ogen komen van je angsten, je gemis, je verdriet niet een enorme bevrijding kunnen zijn van het keurslijf waar we onszelf in drukken, omdat we denken dat we de enige zijn en willen voldoen aan het ideaalbeeld van de maatschappij?

Uit hetzelfde onderzoek van Psychologie Magazine blijkt overigens, dat slechts 4% van de Nederlanders geen enkele klacht van de lijst herkende of herinnerde. Zeg, even tussen jou en mij, daar zal dan toch ook wel “iets” mee zijn?

Pascalle

(Klik hier om naar het betreffende artikel te gaan)