Het is bijna kerst. Vanavond trapt kerstavond af voor twee dagen gezelligheid, samenzijn en lekker eten. Tenminste dat is wat iedereen ons wil laten geloven. Dat is wat de winkelketens ons laten geloven. Dat is wat sociale media ons wil laten geloven. Dus dat is, wat we geloven.

Tot zover geen probleem. We zetten ons maximaal in om te voldoen aan deze verwachting. We spreken volop af met familie en vrienden. Ruzies worden aan de kant gezet (niet altijd met succes overigens). De meest ingewikkelde recepten worden geserveerd en we wringen ons in allerlei bochten om leuke cadeautjes te kopen en op tijd weer bij het volgende diner aan te schuiven.

Hoe gaat het eigenlijk met jou? Waar ben jij in dit verhaal? Is er ruimte voor jou? Heb jij zin in gezelligheid of voel je een andere behoefte? Heb je zin om op bezoek te gaan of doe je dat vooral voor die ander? En dat ingewikkelde culinaire hoogstandje… is dat alle moeite en stress nu waard?

En dan de kerstwensen. Dat er louter goede bedoelingen achter de wens ”Fijne kerstdagen…” zitten,  begrijp ik. Maar voor sommige mensen zijn deze woorden leeg. Er zijn genoeg mensen die zich juist deze dagen niet fijn voelen. Die juist deze dagen met hun neus op de keiharde feiten worden gedrukt. Waar pijn, gemis en/of verdriet zo ontzettend voelbaar zijn tijdens deze dagen. Maken we de ruimte voor die gevoelens niet onbedoeld erg klein als we deze mensen een “Fijne kerst” wensen?

Het is bijna kerst. Morgen is het eerste kerstdag en overmorgen tweede kerstdag. Dat is het… niets meer en niets minder… Het is bijna kerst. Met alles wat er is: vermoeidheid, gezelligheid, verdriet, samenzijn, ruzie, warmte, lekker eten én een ingezakte pudding. Geef het ruimte, het is tenslotte….kerst.

Pascalle